این روزها شاهد وقوع حوادث و وقایع ناگوار و گاه غیرقابل جبرانی هستیم که
ناشی از خشم و خشونت است. تحمل و گذشت کمتر در میان شهروندان دیده می شود و
مصداق های آن در مترو، صف نانوایی، تاکسی، اتوبوس و اماکن دیگر شهری دیده
می شود. ادامه این روند می تواند امنیت اجتماعی را با خطر روبرو کرده از
این رو کم کم با جامعه ای مواجه خواهیم شد که برای دفاع از خود در برابر
انواع تهاجمات اجتماعی، مجبور به استفاده از اقدامات فیزیکی شود.
بانگاهى به نظرات ابن خلدون، مارکس، داروین، اسپینوزا، اگوست کنت، اسپنسر و
ماکس وبر درباره خشونت، قدر مشترک تمامى آنها را در نادیده انگارى اراده
انسان در برابر عوامل تأثیر گذار جبرى قلمداد کرده و این در حالى است که
قرآن آدمى را شرور بالذّات و داراى سرشت خشونتگر نمىشناسد و رفتارهاى
پرخاش جویانه و خشن انسانها را در علل و عوامل بیرونى جست و جو مىکند
آیا
صبر و مدارای عقلانی بخشی از ارزش های بشری، دینی، علمی، مدنی، قانونی و
بین المللی در جهت تحقق صلح و آشتی در خنثا کردن خشونت، جنگ و انسانی کشی
در جامعه نمی باشند؟ حضرت
عیسی علیه السلام فرموده که اگر کسی با سیلی به رویت بزند، طرف دیگری روی
خود را برایش بگردان تا که بزند و خشمش کاهش یابد.